1ï ÐÁÍÅËËÇÍÉÏ
ÂÑÁÂÅÉÏ ÊÁËÕÔÅÑÏÕ
ÊÕÑÉÏÕ ÁÑÈÑÏÕ
***
ÔÉÌÇÔÉÊÇ ÄÉÁÊÑÉÓÇ
Áðü ôï ºäñõìá
ÐñïáãùãÞò
Äçìïóéïãñáößáò
Áè. Â. Ìðüôóç

ÁÄΕÓÌÅÕÔÇ ÅÂÄÏÌÁÄÉÁΙÁ ÅÖÇÌÅÑΙÄÁ
Ç áñ÷áéüôåñç ôïõ íïìïý Áéôùëïáêáñíáíßáò
×Üñéôé Èåïý, ðñþôç åöçìåñßäá óôï íïìü óå áíáãíùóéìüôçôá, áíáãíùñéóéìüôçôá, ðïéïôéêÜ ÷áñáêôçñéóôéêÜ, óõ÷íüôçôá áíÜãíùóçò ê.ëð.,
ìåôÜ áðü ðáíåëëáäéêÞ äçìïóêüðçóç ôùí åôáéñåéþí MRB, VPRC, Metron Analysis (ìå åíôïëÞ ôïõ õðïõñãåßïõ Åðéêñáôåßáò)
Ιδρυτής:  ΑΝ∆ΡΕΑΣ Ι. ΚΑΝΗΣ - Ιδιοκτήτης, Εκδότης: ΑΛΕΞΑΝ∆ΡΑ ΚΑΡΑΧΡΗΣΤΟΥ - ΚΑΝΗ - Γραφεία: Παναγοπούλου 10 & Ποιητών. ΤΗΛ.: 26410.29975, FAX: 26410.28614
Τιµή φύλλου 1 ΕΥΡΩ¸ Έτος 63o - E-mail: [email protected] - ÔÅÔÁÑÔÇ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024 - Αριθ. Φύλλου 2822

ÐËÇÑÙÌÅÍÏ ÔÅËÏÓ
ÔÁ×. ÃÑÁÖÅÉÏ
ÁÃÑÉÍÉÏÕ
ΚΩ∆ΙΚΟΣ ΕΝΤΥΠΟΥ
2006

Êýñéï ¢ñèñï

Βίωση του
απερίγραπτου
(∆εύτερη και τελευταία ενότητα)
«ΑΡΧΙΣΑ να πλανιέµαι σε άγνωστες διαστάσεις.
Κατάλαβα ότι είχα πεθάνει. Αµέσως άρχισε να συγκλονίζει
όλη την ύπαρξή µου ένας απέραντος τρόµος µε
ανεξέλεγκτες αυξητικές τάσεις.
ΚΑΙ ΤΟΤΕ τους είδα. Με πλησίαζαν όντα µε
αποκρουστικές, φρικιαστικές µορφές και µε φωνές σαν
βρυχηθµούς ζώων. Όλες οι αγωνίες, η φρίκη, οι φόβοι
από καταβολής κόσµου έως σήµερα, αν ενώνονταν σε
ένα, πάλι δεν θα έφταναν σε ένταση αυτό που ένιωθα.
Μου υπενθύµιζαν τις αµαρτίες που είχα διαπράξει.
Ατελείωτες. Με έβριζαν µε ακατονόµαστες φράσεις, µε
απειλούσαν για αιώνια οδύνη, µούγκριζαν ότι είµαι δικός
τους.
ΣΙΓΑ -ΣΙΓΑ άρχισα να µπαίνω σ’ έναν κόσµο µε
σκοτάδι. Όσο πιο βαθιά έµπαινα τόσο πιο πηχτό και
αδιαπέραστο γινόταν. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι
υπάρχει τέτοια έκταση τρόµου. Φρίκη και τρόµος που δεν
µπορεί να περιγράφει ούτε να συγκριθεί στο ελάχιστο µε
τα γήινα συναισθήµατα: Η ψυχή µου δοκίµαζε θλίψη,
οδύνη, αγωνία, δυστυχία και αµέτρητα ακόµα
πρωτόγνωρα και ανείπωτα συναισθήµατα που ο
άνθρωπος ούτε µπορεί να υποθέσει, ούτε να αντέξει».
ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΕ µε όση εκφραστική ευχέρεια
διέθετε να µας περιγράψει κάτι που δεν περιγράφεται.
ΤΟ ΣΚΟΤΑ∆Ι ήταν πια αξεπέραστο. Σα να είχε
στερεοποιηθεί. Η συνείδησή µου, η οντότητα µου κατείχε
την πληροφόρηση ότι σ’ αυτή την κατάσταση θα ζούσα
αιώνια πλέον. Και ήταν µόνο η αρχή. Μια µικρή
πρόγευση. Όλα ήταν σαν απέραντη τρέλα. Οι δαίµονες
της τιµωρίας µου, µου έστελναν συνεχώς πνευµατικά
µηνύµατα για το τι µε περίµενε. ∆εν θέλω να τα αναφέρω,
να µη σας τροµάξω άλλο. Αυτή ήταν η κόλαση που άρχιζε.
Και µε καλούσε…
ΟΣΑ σας αναφέρω είναι µόνο τα λιγότερα.
Συνέβησαν πνευµατικά γεγονότα συγκλονιστικά,
φρικιαστικά… Είναι απερίγραπτη η κόλαση. Καµία ψυχή
να µην φτάσει εκεί.
ΟΣΑ ψήγµατα ανενεργής πίστης υπήρχαν µέσα µου,
αυτά που πεισµατικά έσπρωχνα όσο ζούσα στο
ασυνείδητο του νου µου, χίµηξαν τώρα προς τα έξω. Μια
ύστατη προσπάθεια. Η ψυχή µου κραύγασε µε στεντόρεια
φωνή πρωτόγνωρης ελπίδας: ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΣΩΣΕ ME.
ΛΟΥΣΜΕΝΗ µέσα σ’ ένα υπερκόσµιο φως, µέσα σε
απέραντη δόξα, πανέµορφη, µε µαύρα ρούχα, η
Βασίλισσα των Ουρανών ΗΡΘΕ!!!
∆ΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ να συγκρατήσει τα δάκρυά
του, όπως και κάποιοι από εµάς. Χρειάστηκαν λίγα λεπτά.
"ΜΕ ΠΗΡΕ προς το φως. ∆εν αποτυπώνεται ούτε στο
ελάχιστο µε τις λέξεις χαρά, ευδαιµονία, µακαριότητα,
αυτό που βίωνα κοντά Της. Αµέσως µετά άρχισαν να
συµβαίνουν θαυµαστά που δεν έχω την ευλογία από τον
πνευµατικό µου να αποκαλύψω. Μόνο να πω ότι, αν
αξιώθηκα εγώ ο άθλιος τέτοια δώρα από τον Θεό και την
Υπεραγία Θεοτόκο, ποιος Παράδεισος απροσµέτρητης
γλυκύτητας και ευφρόσυνης περιµένει άραγε τους
δίκαιους;
ΟΤΑΝ άνοιξα τα µάτια µου, ήµουν σ’ ένα κρεβάτι στο
νεκροτοµείο. Κατά τους γιατρούς είχαν περάσει 3 ώρες
και 15 λεπτά, από την ώρα που πέθανα… Μετά έπεσα πάλι
σε κώµα και νοσηλεύτηκα στη ΜΕΘ για αρκετό καιρό.
ΠΕΡΑΣΑΝ εξίµιση χρόνια. Μετάνιωσα βαθιά για τις
αµαρτίες µου, κλαίω καθηµερινά. Όλη η ζωή µου πλέον
έχει ως σκοπό να πράττω κάθε στιγµή το θέληµα του
Κυρίου για να Τον ευχαριστήσω, να ανταποδώσω έστω
στο ελάχιστο αυτή τη µεγάλη ευλογία της δεύτερης
ευκαιρίας που µου έδωσε. Αγαλλιάζει η ψυχή µου και
υµνώ την Παναγία, διότι βλέπω τη γυναίκα µου, που τόσα
χρόνια την τυραννούσα, µα άντεξε, τώρα να γελά, να
χαίρεται, να είναι τρισευτυχισµένη. Να µε αγκαλιάζει, να
µε λατρεύει. Κι εγώ, που ακόµα δεν εργάζοµαι, την
βοηθάω όσο µπορώ στις δουλειές του σπιτιού.
(Συνέχεια στη σελ. 2)

ÈÅÓÅÉÓ

Ο Μεγάλος Ξένος

Ακόµα και ο «τόπος όπου έθηκαν Αυτόν», ο τάφος του, ήταν ξένος. Του Ιωσήφ
του από Αριµαθαίας. Τίποτε δικό Του δεν είχε. Τίποτε δεν ήθελε και τίποτε δεν
απέκτησε. Τη λίµνη Τιβεριάδα ο Ιησούς τη διέσχιζε µε ξένο πλοιάριο. Του Σίµωνα.
Στα Ιεροσόλυµα εισήλθε καθήµενος επί ξένου πώλου.
Ο Ίδιος το είπε: «Αι αλώπεκες φωλεούς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού
κατασκηνώσεις, ο δε υιός του ανθρώπου ουκ έχει πού την κεφαλήν κλίνη» (Λουκά
θ’-58)
Ήταν ο µεγάλος Ξένος, µα ποτέ αποξενωµένος. Αγκάλιασε αµαρτωλούς, πόρνες, ληστές, µέθυσους, άρχοντες, δούλους.
Ήταν Εκείνος ο Ξένος «όστις οίδε ξενίζει τους πτωχούς και τους ξένους» (ο
οποίος γνώριζε να φιλοξενεί τους φτωχούς και τους ξένους).
Και σήµερα, 2.000 χρόνια µετά, έρχεται κοντά στον καθένα µας, διακριτικά,
ταπεινά, ως ξένος στην αρχή, ζητώντας – αν εµείς το επιθυµούµε – να γίνει φίλος
µας, αδελφός µας, παντοτινή παρέα µας, αιώνια. ∆εν µας πιέζει, δεν µας εξαναγκάζει, δεν επιµένει βασανιστικά. Μόνο παρακαλεί. Ξεχωριστά και ικετευτικά τον
καθένα µας.
Μα συνήθως φεύγει διωγµένος από ανάλγητες, αδιάφορες ψυχές που έχουν
απορροφηθεί από τις φροντίδες του κόσµου τούτου και δεν βρίσκουν ούτε λίγο
χρόνο να Του αφιερώσουν. Να Τον κάνουν παρέα τους ˙ φίλο τους. ∆εν τον έχουν
καµία ανάγκη. Τα µπορούν όλα µόνοι τους...
Σκύβει το κεφάλι ταπεινά, δεν οργίζεται, αποµακρύνεται συντετριµµένος,
καταλυπηµένος για το αιώνιο µέλλον του πλάσµατός Του.
Αν γνωρίζαµε το βάθος της ταπεινότητάς Του, της διάκρισής Του, της απεραντοσύνης του ωκεανού της αγάπης Του, αν γνωρίζαµε, και µόνο γι’ αυτό θα Τον
φωνάζαµε από τον δρόµο που αποµακρύνονταν, κραυγάζοντες: «Μετανιώνω που
Σ’ έδιωξα. Γύρνα πίσω. Συγχώρεσέ µε. Έλα κοντά µου, σώσε µε».
Αν γνωρίζαµε
Νικόλαος Κανής

Εκδήλωση τιµής και µνήµης για τους
απελθόντες εκδότες του Αγρινίου

Εκδήλωση µνήµης και τιµής σε έντεκα
απελθόντες ανθρώπους του Τύπου θα
πραγµατοποιηθεί την ερχόµενη ∆ευτέρα
22 Απριλίου στο Παπαστράτειο Μέγαρο
Αγρινίου, στις 7 το απόγευµα, µε τίτλο:
«Τιµή στη µνήµη των βετεράνων του τοπικού Τύπου που έφυγαν».

Αλµπάνης
Τεχνική υποστήριξη, Μιλτιάδης Γρηγορόπουλος (συνεργάτης εφηµερίδος
Μαχητής, δηµοτικός υπάλληλος)
Την εκδήλωση θα συντονίσει ο δηµοσιογράφος Νικόλαος Κανής

Για τους τιµώµενους απελθόντες εκδόΗ εκδήλωση τελεί υπό την αιγίδα
τες θα µιλήσουν:
του ∆ήµου Αγρινίου.
Η κ. Κατερίνα Κιτσάκη, δικηγόρος, η
Για τη συµβολή του τοπικού Τύπου κ. Κωνσταντίνα Κουτσονίκα, φιλόλοστην ανάπτυξη της Περιφέρειας θα µιλήσει γος και η κ. Καλλιόπη Μυρισιώτη, δηµοη πρόεδρος του Ελληνικού Τµήµατος σιογράφος
των Ευρωπαίων ∆ηµοσιογράφων κ.
Οι αείµνηστοι εκδότες στους οποίους
Σάγια Τσαουσίδου.
Θα ακολουθήσει ξενάγηση της παρου- είναι αφιερωµένη η εκδήλωση είναι οι:
σίασης πρωτοσέλιδων εφηµερίδων στον Παναγιώτης Βλασσόπουλος, Γρηγόρης Σταυρὀπουλος, Γιώργος Αναεκθεσιακό χώρο του Μεγάρου.
Η έκθεση θα διαρκέσει έως την Παρ- στασόπουλος, Βασίλειος Κρίντας,
Ανδρέας Κανής, Θεόδωρος Λιαπίκος,
ασκευή 26/4.
Σωτήρης
Μπαµπάνης,
Γιώργος
Σακελλάρης
Οι διοργανωτές της εκδήλωσης είναι: Βλαχόπουλος,
Εφηµερίδα ΜΑΧΗΤΗΣ, Νικόλαος Αλαχούζος, Λάζαρος Αραχωβίτης και
ο πράκτορας εφηµερίδων ∆ηµήτριος
Κανής
Εφηµερίδα ΠΑΛΜΟΣ, Θεόδωρος Αλµπάνης.
Σβέρκας
Η είσοδος θα είναι ελεύθερη.
τ. πράκτορας εφηµερίδων, Βλάσης

Στην αιωνιότητα ο
Γιώργος
Καµποσιώρας

(Σελ. 20)

Αποχή από τις ευρωεκλογές
για τους κατοίκους στη
Μακρυνού (ή Άνω Μακρυνού)
του ∆ήµου Αγρινίου!

(Σελ. 5)

Εφαρµογή του
Κανονισµού
Πυροπροστασίας
ακινήτων εντός
και πλησίον
δασικών
εκτάσεων

(Σελ. 17)

Όταν δεν
µπορείς καν
να καταγγείλεις
αυτόν που σε
κλέβει

-Του Ã.Ó.

Στην Μεγάλη Χώρα
Αγρινίου προχθές κάποιοι
άρπαξαν 50 καντήλια από
τάφους του χωριού.
Δεν είναι η πρώτη
φορά, έχουν κλαπεί στο
χωριό καντήλια, μανουάλια, κάγκελα από τις περιφράξεις, όποιο μέταλλο
λιώνει, εικόνες, τα ιερά και
τα όσια όλα!
Τους έχουν κλέψει
αυτοκίνητα έξω από το
σπίτι τους, έχουν μπει
μέσα σε αυτό και έχουν
πάρει πράγματα με τους
ενοίκους μέσα, έχουν πιαστεί κάποιοι μάλιστα από
τους γνωστούς-αγνώστους
της περιοχής σε κλοπές κι
επιδρομές σε άλλες περιοχές.
Με βάση την σημασία
που έδιναν οι πρόγονοί μας
στους νεκρούς τους, όταν
δεν μπορείς να υπερασπιστείς τους τάφους των
δικών σου ανθρώπων, καιρός είναι να τα μαζεύεις
σιγά-σιγά και να φεύγεις
από εκεί όπου κατοικείς.
Όλα αυτά τα γράφουμε καθ' υπερβολή, δεν
πιστεύουμε ότι πρέπει να
φύγουν. Αυτό που ξέρουμε
σίγουρα είναι ότι δεν
τολμούν ούτε να μιλήσουν
ανοιχτά για το θέμα! Αν δει
κανείς τις αναρτήσεις τους
στο διαδίκτυο θα παρατηρήσει ότι προσπαθούν
απεγνωσμένα να μην
δώσουν κάποιο στίγμα για
τους
επιτιθέμενους
συστηματικά στο χωριό.
Όχι μόνο οι κάτοικοι,
δε, αλλά και ο τοπικός
Τύπος, ο οποίος, βέβαια,
δεσμεύεται από κάποιον
αντιρατσιστικό νόμο που
πάει με όλα!
Ούτε αυτή εδώ η
στήλη θα το κάνει. Θα αφήσει να εννοηθεί, έτσι κι
αλλιώς το λένε οι ίδιοι οι
συγγενείς των δραστών
που ούτε εκείνοι μπορούν
να τους κάνουν καλά κι ας
είναι ίδια...ράτσα.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη κυριαρχία, μεγαλύτερη
κατοχή από το να μην μπορείς καν να περιγράψεις
αυτόν που έχει ρημάξει το
χωριό σου και βεβήλωσε
και τους τάφους των ανθρώπων σου.